domingo, 2 de septiembre de 2007

Nuei d'Ibierno

Unos meses antes de rodar el vídeo expuesto más abajo, escribí junto con mis amigos Chorche Alquézar y Pietro Paul, un poema en aragonés, siguiendo el método de "cadáver exquisito". Esto es que cada uno iba añadiendo una nueva frase al poema. Nuestro único objetivo era que el poema rimase, pero...

... un par de meses más tarde presentamos el poema al concurso de poesía del CMU Ramón Acín. No esperábamos ganar, ni mucho menos. Queríamos generar polémica presentando un poema en una lengua distinta al castellano, para que lo eliminaran del concurso y reclamar. ¡¡¡¡Y GANAMOS!!!! Lo más asombroso fue ver el análisis que unos eruditos hicieron de nuestro poema. Sencillamente increíble. De momento os pongo el poema y si encuentro la crítica ya la añadiré.


NUEI D’IBIERNO

As boiras son baxas,
No beigo cosa,
Rechiro bellas trazas
Ta pillar a rosa.

Agora ye ibierno
Y ra nuei plega sobre yo,
En as puertas d’o Aberno
No beigo lo sol.

Cuan creigo que tot remata,
Plega la ora de dispertar,
A ra primabera atra begata.

Bi-ha que prinzipiar a puyar,
Porque ye lo que fa falta
Ta poder continar.



TRADUCCIÓN

Las nubes están bajas,
No veo nada,
Busco algunas formas,
De coger una rosa.

Ahora es invierno
Y la noche cae sobre mí,
En las puertas del Infierno
No veo el sol.

Cuando creo que todo acaba,
Llega la hora de despertar,
A la primavera una vez más.

Hay que empezar a subir,
Porque es lo que hace falta
Para poder continuar.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Y aquí es donde me dices qué te parece lo que yo he escrito...